Uzun bir aradan sonra yeniden Bloguma bir şeyler yazabiliyor olmak farklı bir duyguymuş. Bu tıpkı içinde örüntülenmiş duygu boşluğunun dolmaya başladığını hissetmek gibi. Belki yazımı çok az kişi okuyor, belki de bazıları sadece açıp kapatıyor ama bu neyi değiştirir ki, insan her zaman birileri için mi yazar? Bence hayır, bu bir nevi terapi gibi. Bu bir nevi yazıyla sadece yazmayla birilerine dokunmak gibi. Şu anda, bu saatlerde elimde telefon sosyal medyanın trend uygulamalarında tabiri caizse sörf yapıyor olabilirdim 🙂 ama hiçbiri yazı yazmak kadar rahatlatıcı değil. Bitmeyen sınav hazırlıkları, Bir yandan 2 ay sonraki düğünümün tatlı telaşı bir yandan da Google Adsense’in azizliğine uğramış olmak beni yazılarımdan alıkoydu. Şimdi İYİKİ YAZMAK VAR, İYİKİ SİZ VARSINIZ, İYİKİ YAZARAK VE OKUYARAK ÖZGÜRLEŞİYORUZ. Yeniden yazarak özgürleşeceğimiz günlere. Esen kalın ..