Sisli ve buğulu bir akşamdı. Karanlığın çöküşü akşama değil, sanki olmayacak sabahaydı.  Gece demleniyor, usulca sisli geçişlerin arasından çekimser bir tavırla başını uzatıyordu. Bu gece sokağa ayrı bir ağırlık çöküyordu. Lambalar sönmeye yüz tutmuş bir mum edasında yanıyordu. Gecede dikkatini çeken en son şey lambalardı. . Bir kuzgunun leşi koklaması  gibi kokladı havayı. Kan kokusu alıyordu. Bir koku ki uzaklaştıkça azalacağına daha yoğun ve daha istekli çağırıyor, adımlarını kendine doğru çekiyordu. İçinde biriken isteksizlik

ve huzursuzluk duyguları birbirine karışıyordu. Şimdi ne yapacaktı? Bunu düşünürken tuhaf bir hiçsizlik onu  kucağına aldı. Uzun boynunun  belirginleşen damarları üzerinde bir ip varmış gibi elini boynuna götürüp sanki var olan ipi gevşetir gibi ellerini boynunda gezidirdi. At arabalarının karanlık perdeleri ardında kimler oturuyordu. Bir an sadece bunu düşündü. Tekerlekleri eskimeye yüz tutmuş arabalara bakarken,  saçlarında birikmiş su kesecikleri alnının ortasından akıyor, tomurcuklanan terlerini de alıp onda bir ürperti uyandırarak, aşağılara akıyordu. Ceketinin ucuyla akan yağmur damlalarını sildi. Sonra adımlarını  At arabalarının gittiği yöne doğru çevirdi. Gece bir aralık ayının ortasına değiyordu. Takvimi düşündü, 21 Aralık dedi, bunu çok derinlerden gelen bir sesle söylemişti. Yanında biri olsa duymazdı belkide. Acı bir düğüm düğümlendikçe düğümlendi. İçinde çok derinlerden gelen bir sızı vardı. bordür taşları arasında akan suya  dizleri üzerine çöktü. Düşündü...Bugün annesinin öldüğü gündü.
                                                                                        CEYDA GÜNAY